Ο Χρόνος Μέσα σε Ένα Κουτί

Καθόμουν σιωπηλά, με ένα κουτί παλιές οικογενειακές φωτογραφίες στα γόνατά μου. Το άνοιξα, και σαν να άνοιξα την καρδιά μου. Εκεί μέσα, σε κιτρινισμένα χαρτιά και ξεθωριασμένα χρώματα, ο χρόνος είχε σταματήσει.

Και ξαφνικά, εκεί ήταν. Ο πατέρας μου. Ζωντανός ξανά, όχι μόνο στη μνήμη μου, αλλά μπροστά μου. Με εκείνο το χαμόγελο που ήξερε να ηρεμεί καταιγίδες. Τον είδα να κρατά το εγγονάκι του από το χέρι, να περπατούν μαζί στους λιθόστρωτους δρόμους της Παλιάς Πόλης της Πράγας. Και μετά η μητέρα μου, νέα, με μένα μωρό στην αγκαλιά της.

Και μέσα σε αυτό το μικρό θησαυρό, είδα και τα δικά μου παιδιά, ξανά μωρά. Με μάτια γεμάτα απορία, χεράκια που άγγιζαν τον κόσμο για πρώτη φορά, γέλια που γέμιζαν το σπίτι. Στιγμές που νόμιζα πως πέρασαν, αλλά ήταν πάντα εκεί.

Στο χαρτί. Στην εικόνα.

Η φωτογραφία δεν είναι απλώς τέχνη. Είναι το νήμα που ράβει τις ζωές μας μαζί, ακόμα κι όταν ο χρόνος μας τις ξεριζώνει. Είναι η μαγεία να βλέπεις αυτούς που αγαπάς να ζουν ξανά, έστω και για λίγο, μέσα από το φακό.

Σήμερα, πιο πολύ από ποτέ, καταλαβαίνω γιατί αγαπώ τη φωτογραφία.

Γιατί είναι αγάπη. Είναι μνήμη. Είναι οικογένεια.

Είναι το “πριν” που ζει στο “τώρα”.

Και κάποιες φορές… είναι ένα δάκρυ που κυλάει αθόρυβα, χαμογελώντας.

Αν κρατάτε κι εσείς τέτοιους μικρούς θησαυρούς στο συρτάρι, ξέρετε τι εννοώ.

Και αν θέλετε να δημιουργήσετε νέες εικόνες που θα ζουν για πάντα, θα χαρώ να είμαι εκεί, να τις αποτυπώσω για εσάς.

Με πολύ αγάπη,

Τερέζα